آخرین مطالب
امکانات وب
ولی میخوام درباره دیروز حرف بزنم. برای نوشتنش اشکهام جاری میشن و دستام میلرزن. دستام که چه عرض کنم، زیر دوتا پتو کل تنم میلرزه.
دیروز که با پادژ داشتیم بر میگشتیم، طبق عادت، دنبال سرویس دانشگاه داشتیم میدوییدیم. توی ایستگاه سرویس سمت دانشگاه، اتوبوس وایساده بود. منم بی حواس پریدم وسط خیابون. پریدن همانا و سرخوردن با آل استار های رنگی رنگیم همان.
وسط خیابون دانشگاه افتادم زمین و از شانس، یه کامیون هم از کنار اتوبوس سبقت گرفت
فقط یه ترمز صدم ثانیه ای نجاتم داد. گرمای کامیون رو روی صورتم حس میکردم و تک تک شکاف های چرخش رو میدیدم. اخرین صدا تو سرم صدا افتادن باکس دلسترا بود. بقیه چیز زیادی محو بود.
پادژ که جیغ زد. پیرمرذی که دوییدی. راننده کامیونی که فکر کنم اونم توی شک بود چون تا چنددقیقه بعد پیاده نشد.
خودمو جمع کردم و اومدم کنار. کیفم رو پرت کردم و وایسادم روی پل. دختری که قبلا دیده بودمش، اومد جلو و چشمی معاینم کرد. منم فقط گفتم خوبم. به پیرمرد توضیح دادم که خوابگاهی نیستم. پیرمرد با راننده کامیون مختصر دعوایی کرد که هیچی ازش یادم نمیاد. پادژ خشک تر از من بود. دستشو ( شایدم مانتوشو یا کیفشو) کشیدم و بردم جلو نرده ها. گریه کردیم و بعد خندیدیم. تک تک حرفای اون روز دقییییقا از سرم گذشت و فکر آمور. که اگر مرگ امروز تصمیم خودش رو میگرفت، من هیچ وقت ندیده بودمش.
خیلی سعی کرذم برای آمور توضیح بدم که چقدر حالم بده ولی درک نکرد.
از دیروز هیچ جونی ندارم. شب تر تازه درد و گرفتگی های ناشی از زمین خوردن شروع شد. انرژی و شایدم جرئت حتی برای راه رفتن تو خونه رو ندارم و مغزم پر از هزاران سوال درباره زندگیمه.
من هیچ وقت آدم سابق نمیشم و بهتر که نشم. بزار یادم بمونه، اگر من تموم میشدم، فقط من بودم که تموم شده بودم، کسی نوبلِ نگرانی یا اسکار صبر بهم نمیداد. هیچ کس حتی نمیفهمید آدمی توی دل من بوده.
و هرروز این دست خطرها خیلی زیادند. چرا انقدر خودخواهیم؟ به چه امیدی امروز و فردا میکنیم؟شهرزاد، چقدر دیگه از زندگیتو میزاری جایی که پیشرفتی نداره؟ به قول پادژ، زندگیت بخ 800 تومن پول اتوبوس بنده...
من نویس...برچسب : نویسنده : ishansnevise بازدید : 167